بررسی عدم تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید

مقدمه: اگرچه در پرکاری تیروئید آشکار، اختلال تحمل گلوکز یافته شایعی است، ولی اثر پرکاری تیروئید تحت بالینی بر سوخت و ساز گلوکز نامشخص است. در پژوهش حاضر، آزمون تحمل گلوکز در مبتلایان به پرکاری تحت بالینی تیروئید و گروه شاهد با درست‌کاری تیروئید مقایسه گردید. مواد و روش‌ها: 45 بیمار مورد درمان با لووتیروکسین، و 14 نفر سالم برای انجام پژوهش داوطلب شدند و هورمون‌های T4، T3، T3RU و TSH قبل از تزریق 250 میکروگرم TRH، و 30 دقیقه بعد از تزریق فقط TSH اندازه‌گیری، و به فاصله‌ی 11 تا 7 روز بعد در این افراد آزمون تحمل گلوکز انجام گردید. یافته‌های به دست آمده از افراد مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید و افراد شاهد که درست‌کاری تیروئید داشتند، مقایسه گردیدند. یافته‌ها: براساس مقدار TSH پایه، 25 نفر از بیماران و 1 نفر از گروه شاهد پرکاری تحت بالینی تیروئید داشتند. غلظت گلوکز ناشتا در گروه پرکاری تحت بالینی و گروه شاهد اختلاف معنی‌داری نداشت. گلوکز پلاسمای زمان 90 و 120 دقیقه بعد از مصرف 75 گرم گلوکز در بیماران پرکاری تحت بالینی (به ترتیب 17±162 و 16±146 میلی‌گرم در صد میلی‌لیتر) بیشتر از افراد با تیروئید درست‌کار (به ترتیب 7±101 و 5±94 میلی‌گرم در صد میلی‌لیتر، 016/0 و 005/0P<) بود. سطح زیر منحنی گلوکز زمان 90 و 120 دقیقه بعد از زمان پایه در بیماران پرکاری تحت بالینی (به ترتیب 4779±18072 و 1758±18130 میلی‌گرم در صد میلی‌لیتر در دقیقه) بیشتر از گروه شاهد (به ترتیب 516±10450 و 643±13360 میلی‌گرم در صد میلی‌لیتر در دقیقه، 018/0 و 026/0P<) بود. نتیجه‌گیری: در بیماران مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیروئید با وجود گلوکز ناشتای طبیعی، احتمال اختلال در تحمل گلوکز وجود دارد، و پیشنهاد می‌گردد در این گروه بیماران آزمون تحمل گلوکز خوراکی انجام شود.